Asceza wielkopostna, itinerarium synodalne

Drodzy bracia i siostry!

Ewangelie Mateusza, Marka i Łukasza zgodnie opisują wydarzenie przemienienia Jezusa. Widzimy w nim odpowiedź Pana na niezrozumienie, jakie okazali mu jego uczniowie. Nieco wcześniej bowiem doszło do poważnej kontrowersji między Nauczycielem a Szymonem Piotrem, który po wyznaniu wiary w Jezusa jako Chrystusa, Syna Bożego, odrzucił Jego zapowiedź męki i krzyża. Jezus stanowczo go upomniał: „Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo myślisz nie na sposób Boży, lecz na ludzki!” (Mt 16, 23). A „po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno” (Mt 17, 1).

Ewangelia o Przemienieniu Pańskim jest głoszona co roku w drugą niedzielę Wielkiego Postu. Rzeczywiście w tym okresie liturgicznym Pan bierze nas ze sobą i prowadzi na miejsce odosobnione. Nawet jeśli nasze normalne obowiązki wymagają od nas pozostania w naszych zwykłych miejscach, przeżywając powszedniość często powtarzaną, a niekiedy nudną, to w okresie Wielkiego Postu jesteśmy zaproszeni do „wejścia na wysoką górę” razem z Jezusem, aby przeżyć wraz ze świętym ludem Bożym szczególne doświadczenie ascezy.

Asceza wielkopostna to usiłowanie, zawsze ożywiane łaską, do przezwyciężenia naszego braku wiary i oporów, żeby pójść za Jezusem drogą krzyżową. Tego właśnie, czego potrzebowali Piotr i inni uczniowie. Aby pogłębić naszą znajomość Nauczyciela, by w pełni zrozumieć i przyjąć tajemnicę boskiego zbawienia, realizowanego w całkowitym darze z siebie z miłości, musimy dać się Jemu prowadzić na miejsca odosobnione i w górę, odrywając się od przeciętności i próżności. Trzeba wyruszyć w drogę, drogę wiodącą pod górę, wymagającą wysiłku, ofiarności i koncentracji, jak wyprawa w góry. Te wymagania są ważne także dla procesu synodalnego, w realizację którego zaangażowaliśmy się jako Kościół. Warto, abyśmy podjęli refleksję nad tym powiązaniem, jakie istnieje między ascezą wielkopostną a doświadczeniem synodalnym.

Na „rekolekcje” na górze Tabor Jezus zabiera ze sobą trzech uczniów, wybranych by byli świadkami wyjątkowego wydarzenia. Chce, aby to doświadczenie łaski nie było indywidualne, lecz wspólne, jak zresztą całe nasze życie wiary. Za Jezusem idzie się razem. I razem, jako Kościół pielgrzymujący w czasie przeżywamy rok liturgiczny, a w nim Wielki Post, idąc z tymi, których Pan postawił obok nas jako współtowarzyszy podróży. Podobnie jak w przypadku wejścia Jezusa i uczniów na górę Tabor, możemy powiedzieć, że nasza wielkopostna droga jest „synodalna”, ponieważ odbywamy ją razem na tej samej drodze będąc uczniami jedynego Nauczyciela. Wiemy bowiem, że On sam jest Drogą, a zatem – zarówno w drodze liturgicznej jak i synodalnej – Kościół nie czyni nic innego, jak tylko coraz głębiej i pełniej wchodzi w tajemnicę Chrystusa Zbawiciela.

I dochodzimy do punktu kulminacyjnego. Ewangelia opowiada, że Jezus „przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło” (Mt 17, 2). Tu jest „szczyt”, cel podróży. Po wejściu, przebywając z Jezusem na wysokiej górze trzem uczniom zostaje dana łaska ujrzenia Go w Jego chwale, jaśniejącego nadprzyrodzonym światłem, które nie pochodziło z zewnątrz, ale promieniowało z Niego samego. Boskie piękno tej wizji było nieporównywalnie większe niż jakikolwiek trud, jaki uczniowie mogliby podjąć, wchodząc na Tabor. Podobnie jak w każdej trudnej górskiej wyprawie: w miarę wchodzenia trzeba skoncentrować spojrzenie na ścieżce, ale panorama, która otwiera się na końcu, zaskakuje i odpłaca swoim cudem. Także proces synodalny często wydaje się żmudny i chwilami możemy się zniechęcić. Ale to, co czeka nas na końcu, to niewątpliwie coś wspaniałego i zaskakującego, co pomoże nam lepiej zrozumieć wolę Boga i naszą misję w służbie Jego królestwa.

Doświadczenie uczniów na górze Tabor zostaje dodatkowo ubogacone, gdy obok przemienionego Jezusa pojawiają się Mojżesz i Eliasz, uosabiając odpowiednio Prawo i Proroków (por. Mt 17, 3). Nowość Chrystusa jest wypełnieniem Starego Przymierza i obietnic: jest nierozerwalnie związana z dziejami relacji Boga ze swoim ludem i odsłania jej głęboki sens. Podobnie proces synodalny jest zakorzeniony w tradycji Kościoła, a jednocześnie otwarty na nowość. Tradycja jest źródłem inspiracji do poszukiwania nowych dróg, unikania przeciwstawnych pokus stagnacji i improwizowanego eksperymentowania.

Zarówno ascetyczna droga wielkopostna, jak i ta synodalna, mają za cel przemianę, tak osobistą, jak i eklezjalną. Przemianę, która w obu przypadkach znajduje swój wzór w przemienieniu Jezusa i dokonuje się dzięki łasce Jego paschalnego misterium. Aby takie przemienienie mogło się w nas w tym roku dokonać, chciałbym zaproponować dwie „ścieżki”, którymi można pójść, by wejść razem z Jezusem i razem z Nim osiągnąć cel.

Pierwsza odnosi się do nakazu, jaki Bóg Ojciec kieruje do uczniów na górze Taborze, gdy ci kontemplują przemienionego Jezusa. Głos z obłoku mówi: „Jego słuchajcie” (Mt 17, 5). Pierwsza wskazówka jest więc bardzo wyraźna: słuchać Jezusa. Wielki Post jest czasem łaski na ile słuchamy Tego, który do nas mówi. A jak do nas przemawia? Przede wszystkim w Słowie Bożym, które Kościół ofiarowuje nam w liturgii: nie pozwólmy, by padło ono w pustkę. Jeśli nie zawsze możemy uczestniczyć we Mszy Świętej, czytajmy czytania biblijne dzień po dniu, także z pomocą internetu. Oprócz Pisma Świętego, Pan przemawia do nas w braciach i siostrach, zwłaszcza w obliczach i historiach tych, którzy potrzebują pomocy. Ale chciałbym też dodać inny aspekt, bardzo ważny w procesie synodalnym: słuchanie Chrystusa dokonuje się także przez słuchanie naszych braci i sióstr w Kościele, przez to wzajemne słuchanie, które w niektórych fazach jest głównym celem, ale które zawsze pozostaje niezbędne w metodzie i stylu Kościoła synodalnego.

Słysząc głos Ojca, „uczniowie, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: «Wstańcie, nie lękajcie się!» Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa” (Mt 17, 6-8). Oto drugie wskazanie na ten Wielki Post: nie chronić się w religijności składającej się z nadzwyczajnych wydarzeń, z sugestywnych doświadczeń, w obawie przed stawieniem czoła rzeczywistości z jej codziennymi zmaganiami, jej trudnościami i sprzecznościami. Światło, które Jezus ukazuje uczniom, jest przedsmakiem chwały paschalnej i ku niej trzeba zmierzać, idąc za „Nim samym”. Wielki Post jest ukierunkowany na Paschę: „rekolekcje” nie są celem samym w sobie, ale przygotowują nas do przeżywania męki i krzyża z wiarą, nadzieją i miłością, aby dotrzeć do zmartwychwstania. Także proces synodalny nie powinien nas łudzić, że dotarliśmy do celu, gdy Bóg daje nam łaskę niektórych mocnych doświadczeń komunii. Także i tam Pan powtarza nam: „Wstańcie i nie lękajcie się”. Zejdźmy na równinę i niech łaska, której doświadczyliśmy, podtrzymuje nas w byciu budowniczymi synodalności w zwyczajnym życiu naszych wspólnot.

Drodzy bracia i siostry, niech Duch Święty ożywia nas w tym Wielkim Poście w naszym wchodzeniu na górę z Jezusem, by doświadczyć Jego Boskiego blasku i w ten sposób, umocnieni w wierze, abyśmy mogli podążać drogą razem z nim, który jest chwałą swego ludu i światłem pogan.

Rzym, u św. Jana na Lateranie, 25 stycznia 2023 r., w święto Nawrócenia św. Pawła Apostoła.

Franciszek

6 lutego 2023 roku potężne trzęsienie ziemi nawiedziło Turcję i Syrię. Szacuje się, że ponad 32 miliony ludzi jest dotkniętych skutkami tego kataklizmu, a ponad 43 tysięcy osób straciło życie.

W związku z tym – w najbliższą niedzielę, 19 lutego 2023 r. na prośbę Biskupa Legnickiego zostanie przeprowadzona zbiórka do puszek w każdej parafii na terenie diecezji legnickiej, jako pomoc dla poszkodowanych w wyniku trzęsienia ziemi w Turcji i Syrii.

Zebrane środki należy wpłacać  na konto Caritas Diecezji Legnickiej,

BNP Paribas S.A.: 04 1600 1156 1847 4540 1000 0001 – z dopiskiem „TURCJA”.

W nocy z 5 na 6 lutego 2023 r. doszło do trzęsienia ziemi, którego epicentrum znajdowało się w Turcji, przy granicy z Syrią. Największe zniszczenia odnotowano w Turcji i Syrii, natomiast wstrząsy odczuli także mieszkańcy Libanu, Iraku i Cypru. Ofiarom katastrofy pomoc niesie Caritas Polska jak również nasza legnicka Caritas.

Wstrząsy były bardzo rozległe, a ich siłę oszacowano na 7,8 stopnie w skali Richtera. Na ulicach wielu miast zalega gruz, a pod nim wciąż tkwią ofiary katastrofy. Do tej pory zginęło ponad 900 osób w Turcji i ponad 200 osób w Syrii. Rannych jest w sumie ok. 6000 osób. Ludzie próbują się wydostać z miast, jak najdalej od zabudowań, z obawy przed zawaleniem się kolejnych budynków. Na ulicach tworzą się więc potężne korki. Akcję ratowniczą utrudniają padający śnieg i deszcz. Skala katastrowy skłoniła władze tureckie do ogłoszenia alarmu 4 stopnia, co oznacza, że proszą o pomoc międzynarodową. Szczególnie mocno ucierpiała diecezja Anatolii. W mieście Iskenderun zawaliła się katedra. Zniszczeniu uległy także biura Caritas, świadczące na co dzień pomoc potrzebującym, dlatego Krajowy Punkt Kontaktowy ds. Sytuacji Kryzysowych i władze diecezjalne alarmują, by beneficjenci pozostali poza tym terenem. Dla wielu mieszkańców krajów, które od lat borykają się z ogromnymi problemami, utrata dobytku czy zdrowia w jest jak wyrok. Nie poradzą sobie bez pomocy z zewnątrz. 

Każdy może pomóc ofiarom trzęsienia ziemi:

– wpłacając dowolną kwotę na konto Caritas Diecezji Legnickiej, nr BNP Paribas S.A. 04 1600 1156 1847 4540 1000 0001

12 lutego: Modlitwa za ofiary i poszkodowanych w wyniku trzęsienia ziemi w Turcji i Syrii

Apel Przewodniczącego KEP
o modlitwę za ofiary trzęsienia ziemi w Turcji i Syrii

Wobec ogromu cierpienia, jakie spowodowało trzęsienie ziemi na terenie Turcji i Syrii, apeluję do wszystkich biskupów, księży, osób życia konsekrowanego i wiernych świeckich w Polsce o modlitwę za ofiary i poszkodowanych w tym kataklizmie.

Proszę również, aby w najbliższą niedzielę na wszystkich Mszach świętych odprawianych w Polsce, dołączono do modlitwy wiernych specjalne wezwanie w tejże intencji.

Niech dobry Bóg ma w swojej opiece wszystkie ofiary tej tragedii. Niech zmarłych obdarzy życiem wiecznym, a tym, którzy ocaleli, da nadzieję i duchowe umocnienie.

+ Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznański
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski

Cmentarz parafii św. Jadwigi Śląskiej w Sokołowcu - https://www.ecmentarze.pl/parafia/sokolowiec

Siostry i Bracia w Chrystusie!

Wczesna wiosna tego roku kalendarzowego przyniosła pełen nadziei optymizm wobec trudnego czasu pandemii. Po niemal dwóch latach nauczania w formie zdalnej powróciła bezpośrednia forma kontaktu uczeń – mistrz, student – wykładowca. Niestety dzień 24 lutego br. przyniósł nam rzeczywistość, której nikt się nie spodziewał i nie dopuszczał nawet w najbardziej przerażających oczekiwaniach. Wojna Rosji przeciwko wolnej Ukrainie, to tragedia, która dotknęła naszych wschodnich sąsiadów, a nas napełniła lękiem i niepokojem, wyzwalając jednocześnie w nas to, co dobre i szlachetne. Dziękujemy naszym studentom – świeckim i duchownym, którzy spontanicznie zaangażowali się w pomoc uciekinierom wojennym i okazali prawdziwą chrześcijańską miłość, nie oglądając się na własną wygodę i potrzeby. Wielu z nich podjęło posługę wolontariuszy w miejscach przyjęcia imigrantów we Wrocławiu. Niektórzy nawet organizowali specjalne transporty na granice polsko-ukraińską z najbardziej potrzebnymi rzeczami.

W tych okolicznościach życia społecznego i religijnego słuchamy opowiadania o męczeństwie św. Szczepana. Komentarz do słów jego nauczania: nie mogli jednak sprostać mądrości i Duchowi, z którego natchnienia przemawiał(Dz 6,8), brzmi dzisiaj w szczególny sposób. Możemy zapytać: Dlaczego nie byli w stanie sprostać jego mądrości? Czy była ona tak wielka? Odpowiedź zdaje się sugerowaćśw. Łukasz, kiedy pisze, że owa mądrość posiada bezpośredni z wiązek z Duchem,z którego natchnienia przemawiał (Dz 6,8). Mądrość nie pochodzi jedynie z wiedzy i inteligencji, lecz przede wszystkim z Ducha, jeśli tylko Duch Boży w was mieszka (Rz 8,9). Właśnie dzięki tej mądrości św. Szczepan mógł nie tylko oprzeć się nienawiści swoich wrogów, lecz przede wszystkim głosić Ewangelię niezależnie od upodobań otaczających go ludzi: on pełen Ducha Świętego patrzył w niebo i ujrzał chwałę Bożą i Jezusa, stojącego po prawicy Boga. I rzekł: «Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga» (Dz 7,55-56). Dzisiaj postawę taką nazwalibyśmy odwagą, która przynależy do pierwszej i najważniejszej postawy chrześcijanina, i staje sięświadectwem wiary w Chrystusa. Postawa tak niezmiernie konieczna w dzisiejszych czasach, bo jak pisał już w 1975 r. papież bł. Paweł VI: człowiek naszych czasów chętniej słucha świadków, aniżeli nauczycieli; a jeśli słucha nauczycieli, to dlatego, że sąświadkami (Evangelii nuntiandi, 8 XII 1975, nr 41).

Bycie świadkiem wiary, to jedno z zadań, jakie stawia przed swoimi studentami i absolwentami Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu. Obecnie kształcimy w dwóch kierunkach – teologia stacjonarna i niestacjonarna oraz pedagogika pierwszego i drugiego stopnia oraz pedagogika – jednolite studia magisterskie. Jednak już z początkiem nowego roku akademickiego podjęliśmy inicjatywę przekształcenia naszej Uczelni w Akademię Papieską. Chcielibyśmy, aby nosiła ona imię wielkiego Polaka, Europejczyka i człowieka Kościoła – Kardynała Bolesława Kominka. W związku z tym obok wydziału teologicznego planujemy otwarcie dwóch nowych wydziałów – prawa kanonicznego i nauk społecznych. Przed nami bardzo długa droga i wytężona praca, tym bardziej, że chcielibyśmy, aby każdy z wydziałów posiadał prawo nadawania tytułów tak kościelnych, jak i państwowych.

Struktura Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu z początkiem roku akademickiego 2022-2023 już uległa znaczącej zmianie. Decyzją biskupów diecezjalnych połączyły się trzy Seminaria naszej Metropolii Wrocławskiej. W Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu przygotowują się do kapłaństwa i kształcą także klerycy Wyższego Seminarium Duchownego w Legnicy i Wyższego Seminarium Duchownego w Świdnicy. Ponadto na wykłady w naszej Uczelni przychodzą od nowego roku akademickiego klerycy seminariów zakonnych Ojców Franciszkanów i Księży Salwatorianów, a od wielu już lat klerycy Zgromadzenia Klaretynów i Sercanów. Z nadzieją spoglądamy w przyszłość ciesząc się tą różnorodnością, którą widać w salach wykładowych i na korytarzach Uczelni.

Wobec tych nowych wyzwań i zadań naszą myśl zwracamy ku naszemu Ojcu w niebie, który zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu (1J 4,9). W czasie trwających Świąt Narodzenia Pańskiego, z wdzięcznością zwracamy się również do wszystkich naszych dobrodziejów – proboszczów, wikariuszy, wiernych świeckich oraz wszystkich ludzi dobrej woli. Dziękujemy Wam za modlitwę w naszej intencji i wsparcie materialne, w tym także za ofiary składane podczas dzisiejszej Mszy świętej. Do podziękowań dołączamy nasze najserdeczniejsze życzenia mocnej wiary i zaufania Panu w każdej sytuacji, co najlepiej wyrażają słowa Psalmu 31 z dzisiejszej liturgii: W Twoim ręku są moje losy, wyrwij mnie z rąk wrogów i prześladowców. Niech Twoje oblicze zajaśnieje nad Twym sługą; wybaw mnie w swym miłosierdziu. Niech światło wiary w opiekę Ojca, bliskość Syna, który stał się Człowiekiem, moc i miłość Ducha Świętego prowadzą nas przez kolejne dni Nowego Roku Pańskiego.

Z modlitwą o Boże błogosławieństwo

ks. dr hab. Sławomir Stasiak, prof. PWT
Rektor
Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu

Ks. prof. dr hab. Włodzimierz Wołyniec
Rektor
Metropolitalnego Wyższego Seminarium   Duchownego we Wrocławiu